BIOGRAFIA

Barbara Gawęda – Badera. Ur. w 1969r. w Oświęcimiu. Absolwentka Instytutu Sztuki
Uniwersytetu Śląskiego, Filia w Cieszynie. Dyplom z malarstwa pod kierunkiem prof.
Jerzego Wrońskiego.

Laureatka wyróżnienia w 33. Ogólnopolskiej Wystawie Malarstwa
Bielska Jesień (1997). Stypendystka w międzynarodowego programu rezydencji
artystycznych na Uczelni North Wales School of Art and Design w Wrexham w Wielkiej
Brytanii (2007).

Zaproszona do udział w pierwszej (1996) oraz drugiej edycji (1997) wystawy „Kobieta o
kobiecie”, będącej prezentacją twórczości znanych polskich artystek, w Galerii Bielskiej
BWA. Nazwisko pojawia się wydawnictwie „Sztuka kobiet”, pod redakcją Jolanty
Ciesielskiej i Agaty Smalcerz, wydanym w roku 2000 przez Galerię Bielską BWA.

W roku 2000 zaproszona do udziału w projekcie „Najgroźniejsze pędzle”, będącego prezentacją
młodego malarstwa polskiego, którego efektem była wystawa w Muzeum im. Ksawerego
Dunikowskiego, Pałac „Królikarnia”, w Warszawie oraz wydawnictwo o tym samym tytule
pod redakcją Agnieszki Rayzacher i Katarzyny Świeżak, wydane przez Krajową Agencję
Wydawniczą.

W roku 2001 wraz z Dariuszem Gierdalem oraz Grzegorzem Badera ( autor
tekstów) udział w wystawie „Pytania w pół słowa” w Galerii Bielskiej BWA, Bielsko Biała.

Brała udział w wystawach zbiorowych m.in. „Festiwal Malarstwa Współczesnego”, Zamek
Książąt Pomorskich, Szczecin, „Kobieta o kobiecie”, pierwsza edycja wystawy, Galeria
Bielska BWA, Bielsko Biała, „Salon Beskidy”, Czechy, Słowacja i Polska, „Kobieta o
kobiecie”, druga edycja wystawy, Galeria Bielska BWA, Bielsko Biała, „po za”, Galeria
Środowisk Twórczych, Bielskie Centrum Kultury, Bielsko Biała, „Interrier”, Galeria Bielska
BWA, Bielsko Biała i Galeria Miejska Arsenał – Poznań, ,,Bielski Festiwal Sztuk
Wizualnych”, Galeria Bielska BWA - Muzeum - Zamek Sułkowskich, Galeria „Fraktal”,
„Najgroźniejsze pędzle” – Królikarnia, Warszawa- Muzeum im. Ksawerego Dunikowskiego
–Warszawa, „Prezentacja Artystów Ziemi Oświęcimskiej”, Centrum Kultury Żydowskiej na
Kazimierzu, Kraków, „Interrier”, Galeria Bielska BWA, Bielsko Biała i Galeria Miejska
Arsenał – Poznań, ,, Laboratorium”, Galeria Bielska BWA, Bielsko – Biała.
45 Biennale Malarstwa Bielska Jesień, Galeria Bielska BWA (2021).

Prace znajdują się w prywatnych kolekcjach oraz zbiorach malarstwa współczesnego
Muzeum Zamek Sułkowskich w Bielsku –Białej oraz w Kolekcji Galerii Bielskiej BWA.

​

O twórczości…

Eksperymentowałam z formą i materiałami plastycznymi, m.in. w pracach fakturalnych na
desce, jucie. W cyklu obrazów „Kobiety” rozpatruje temat kobiecości w różnych jej

aspektach. Postać kobiety pojawia się w szkicowo potraktowanej formie, często ograniczonej
przestrzenią, staje się symboliczna, ledwie wrysowana w fakturalną powierzchnię obrazu.
Motyw ten przeradza się w późniejszych obrazach w oszczędną formę, stając się „Znakiem”
oderwanym od kontekstu płci. Cykle prac „Łazienki”, „Łóżka” są powrotem do
figuratywnych przedstawień, gdzie rezygnuje z fakturalnego tła, budując przestrzeń za
pomocą szerokich plam, podobnie jak wcześniej nie zakrywając dokładnie podobrazia.
Kobiety, pozbawione indywidualnych cech, zajmują się prostymi czynnościami: wieszaniem
prania, kąpielą, myciem zębów; obnażając „codzienność” pozwalają uczestniczyć w swoim
życiu. W pracach z cyklu „Przestrzenie” wprowadziłam obok postaci, ornament, rytm,
symbolizujący powtarzalność, sugerujący wątek przemijania obecny „podskórnie” w całej
mojej twórczości. Rytm, przenikanie się warstw w obrazach, powraca w pracach „Dywany”,
gdzie ornament pozornie tylko spełnia rolę ozdobnika, wnikając w powierzchnię, staje się
„skórą” malowanej postaci. Późniejsze moje prace kontynuują rozważania na temat
przestrzeni jako „ramy” wyznaczającej prywatne terytorium, w chaotycznej, przypadkowej
rzeczywistości wnętrza. Przedmioty stają się rekwizytami, wśród których funkcjonują osoby,
będąc w relacji ze sobą, często przypadkowej. W cyklu „Zdarzenia” podejmuje na nowo
obsesyjny wątek spotkania z samym sobą.

W cyklu „Ogrodowe historie” będących ostatnią moją realizacją, figura, osadzona
w przestrzeni ogrodu współistnieje na równych prawach z elementami przyrody,

wkomponowana pozornie przypadkowo. Postać współegzystuje z drzewami, pozbawionymi
liści, ogołoconymi z symboliki wzrostu, pozostającymi jednak w rytmie i harmonii.

Przedstawienia te mają w sobie dwoistość -ogrodu jako stanu pierwotnego poczucia szczęścia
i ogrodu przemijającego w raz z umieraniem charakterystycznym dla zmieniających się pór
roku.